‘Hoe gaat het met je?’
Wat een kutvraag is dit eigenlijk. Niet als alles goed gaat natuurlijk, want dan is het antwoord simpel.. ‘goed! En met jou? Ja ook lekker, zijn gangetje’ en we lopen weer door.
De afgelopen maanden heb ik ervaren hoe zwaar die vraag eigenlijk is, want als je midden in een proces zit, of dit nou ziekte of een scheiding of een verlies zit, dit is toch een grote vraag of niet? Het gemak waarmee mensen, nee de automatische vraag die men stelt, dat is het, het is automatisch.
Je komt iemand tegen op straat of in de supermarkt en mensen vragen het in de loop, zonder echt te luisteren naar het antwoord. Dus wanneer geef je nou het echte antwoord? Ik vind dat nog een behoorlijke uitdaging, want je wilt het er niet steeds over hebben, maar je wilt ook weer niet liegen of de schone schijn ophouden.
Ik deed het laatst, in de supermarkt. Iemand kwam snel voorbij en ik antwoorde met ‘nee het gaat eigenlijk heel slecht’ en de verbazing en schok was aanwezig. Heel kort snel uitgelegd en het gesprek werd gelijk een vergelijkingsproces. Toen dacht ik ook weer ‘oh ja Aniet, niet doen dit, dit is niet de plek’. Alleen wat krijg je dan, een gewenst antwoord en ik ben degene die weet dat ik lieg voor het gemak.
Wil je mij helpen, stel dan een andere vraag als je mij tegenkomt. Eentje die ik geleerd heb te beantwoorden, die niet zo groot is, maar wel met een echt antwoord. Het is één woordje anders maar, maar een gigantisch verschil. Probeer het maar eens ook met de mensen om je heen.
‘Hoe gaat het vandaag met je?’
