Hey mam
Ik begrijp je nu beter dan ik ooit deed toen
Ik heb in je schoenen gestaan en fout gedaan
God ik had geen idee wat ik moest doen
Toen ik dit nummer bij Beste Zangers hoorde, kon ik er niet naar luisteren. Bluhhh wat een rotnummer! Dat geneuzel. Maar toen dit nummer of all places voorbijkwam tijdens een intensieve behandeling, moest ik enorm huilen. Deze 4 zinnen, ze raakten me zó.
Al jaren ben ik met mijn moeder bezig, dag in dag uit, ondanks dat ik geen contact meer heb sinds 2017. Geen contact hebben betekent niet dat ik niet dagelijks aan haar denk. Geen contact hebben betekent niet dat ik haar nog steeds voorbij zie komen, in mijn lach, in mijn loopje naar boven, hoe mijn ring de armleuning raakt. Ik hoor haar.
Toen zij de leeftijd had die ik nu heb, heeft zij enorme andere keuzes gemaakt, ik begrijp ze nu op mijn leeftijd. ‘Ik begrijp je nu beter dan ik ooit deed toen’. Ben ik het er mee eens? Hell no, fuck no! Het kind in mij was voor haar gevoel haar moeder kwijt. Die keuzes die zij gemaakt heeft met de wetenschap die ik nu heb, zou ik die nooit maken. Geen haar op mijn grote teen die daaraan denkt!
Maar wat ik wel begrijp, is dat je op een leeftijd komt waarin je komt op ‘is dit het nou?’ Wie ben ik nou?’ Een vraag die we ons allemaal wel eens stellen. En hoe meer je je ontwikkelt, hoe meer deze vraag belangrijk is. Je kunt namelijk niet meer dingen niet weten, die je wel weet. Net zo goed dat je dingen niet meer kunt on-zien die je wel gezien hebt.
Dat je op een leeftijd komt en je je afvraagt of je het goed doet met je leven, met je kinderen. Dat er momenten zijn dat je keihard weg wilt rennen. Simpelweg omdat je het soms even niet meer weet. Hoe fijn is het om te erkennen dat je wéet dat je fouten hebt gemaakt. Ik denk dat hier het grootste verschil in zit. Dit biedt alleen maar ruimte voor correctie en zachtheid.
Ik denk dat ik niet lieg dat ik al misschien meer dan 30 jaar wel nog een moeder heb, maar geen mama.
Er is geen mens ter wereld bij wie ik nog zo klein kan zijn
Als bij mijn mam, bij mijn mam
Ik kan dit niet meer zeggen, ik zou niet meer weten hoe en dat doet pijn. En het is ok. Ik heb het proces hierin wel gehad. Heel lang heb ik het ‘as if’ goed gehandeld. ‘Ik heb het verwerkt’ Ja… my ass. Tot het moment dat er iets gebeurt en ik weer een klap in mijn gezicht krijg. Ik zie het nu maar als een hele grote ui. Ik pel er een laagje af en deal ermee. En na een tijdje volgt er weer een volgend laagje. Het verlies (of ze nou nog leven of niet) van een ouder houdt nooit op in verdriet denk ik.
En weet je waar ik ook niet in geloof? ‘Tijd heelt alle wonden’ Nee, tijd helpt alleen maar hoe je het met je meedraagt, hoe je blijft functioneren met alles wat er is gebeurd. Je draagt het steeds beter, maar het blijft een last. Het blijft een rugzak.
Wat mij helpt, is erkennen dat ik verdriet mag hebben.
Wat mij helpt, is erkennen dat ik veel geleerd heb.
Wat mij helpt, is erkennen dat ik mijn best doe.
Wat mij helpt, is erkennen dat ik liefdevol afscheid mag nemen.
Wat mij helpt, is erkennen dat ik het anders doe.
